డియర్ రేసిస్ట్

ఇదో ఆఫ్రికన్ పిల్లోడు రాశాడంట. 

 Dear racist white people,

When I was born I was black, 

When I grew up I was black, 

When I'm sick I'm black, 

When I go out in the sun I'm black, 

When I'm cold I'll be black, and 
When I die I'll be black. 

But you, 
When you where born you were pink, 

When you grew up you were white, 

When you're sick you're green, 

When you go out in the sun you turn red, 

When you're cold you turn blue, and 
When you die you'll turn purple. 

And you have the nerve to call me colored? 

నా ఆస్ట్రేలియా అనుభవాలు....

ఈ మొహం ఫారిన్‌ వెళ్లి చూసొచ్చే  మొహమేనా...అనుకున్నా....
(వివరాలు...త్వరలో...)

మా రంగయ్య పెదనాన్న

 
 మా రంగయ్య పెదనాన్న ఈ మధ్యనే చనిపోయాడు. ఆయన గురించి, నా చిన్ననాటి చదువుల గురించి పోయిన సంక్రాంతికి ఇంటికెళ్లొచ్చాక...చిన్న ఆర్టికల్ లాగా రాశాను. ఆయన స్మృతి కోసం మరోసారి.....
 
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
                     పెద్దాయన పెద్ద మనసు కథ
ఇంటికి ఎవరైనా బంధువులు వస్తున్నారంటే...చచ్చాంరా దేవుడా.... అనుకునే లైఫ్ స్టైల్ ఈ కాలం మనుషులది. కానీ ఊరు గాని ఊరు, ఏమీ కాని వారు.... ఒకరిద్దరు కాదు...ఒకరోజు రెండు రోజులు కాదు. దాదాపు 40ఏళ్లపాటు...డజన్ల కొద్దీ విద్యార్ధులను ఆదరించి...తమ ఇంట్లో ఆశ్రయమిచ్చి... సొంత మనుషుల్లా చూసుకున్న కుటుంబం కల్లూరి రంగయ్య గారిది. పెదనాన్న అని నేను పిలుచుకునే ఆయన కథ చెప్పడానికి ముందు నా కథ కొంచెం చెప్పాలి. మా ఊళ్లో ఒకటి రెండు తరగతుల వరకే స్కూల్. మూడు నుంచి ఐదో తరగతి వరకు చదవాలంటే పొరుగున 2కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉన్న మన్నెగూడెం వెళ్లాలి. అంతకుమించిన చదువుకు 4కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉన్న ముల్కలపల్లి వెళ్లాలి. పొలాలు, తోటలు, ఓ చెరువు, రెండు కొండల మధ్య చిట్టడవిలో కాలిబాట. ఇలా ఉంటుంది బాట. ఇదంతా నేను ఓనమాలు నేర్చుకునేటప్పటి పరిస్థితి. అంతకు ముందు పరిస్థితులు మళ్లీ వేరు....

      అందనాలపాడు నుంచి ముల్కలపల్లి, మన్నెగూడెంలకు రూట్ మ్యాప్ *******************************************************************                         1983కి నాకు ఐదేళ్ల వయసు. అప్పటికే అక్కలతో కలిసి మా ఊళ్లోనే కోమటి రామారావు అన్నయ్య, పిచ్చమ్మక్కల దగ్గర ట్యూషన్ కు వెళ్లినట్లు గుర్తు. అక్కడే ఓనమాలు దిద్ది ఉంటాను. ఆ తర్వాత  మా ఊరు బడిలో జాయిన్ చేశాడు నాన్న. ముత్తయ్య సార్ అని ఒకే ఒక్క టీచర్. ఆ స్కూల్లో ఒకటి రెండు తరగతులు చదివాను.  మన్నెగూడెంలో కొత్తగా కాన్వెంట్ ఓపెనయింది. సీతారాం సార్ అనే ఆయన ఓ  చిన్న ఇంట్లో స్టార్ట్ చేశాడు. రాధమ్మ, రాధకృష్ణలాంటి వాళ్లు అప్పటికే జాయిన్ అయ్యారు.రెండో తరగతి కాగానే నాన్న కూడా నన్ను సరస్వతీ కాన్వెంట్ లో చేర్పించాడు....ఒకే ఏడాది రెండు తరగతులు సిస్టమ్ అక్కడ ఉండేది. 3,4 క్లాసులు ఏడాదిలో పూర్తి చేశాను. ఇప్పటికి ఏవో నాలుగు ఇంగ్లీషు ముక్కలు తెలిశాయంటే...వాటికి పునాది సరస్వతి కాన్వెంట్ లోనే పడింది

                                

                 సరస్వతీ కాన్వెంట్ ( అప్పటికీ ఇప్పటికీ అలాగే ఉంది)

********************************************************************                   

ఐదో తరగతికి ఛలో ముల్కలపల్లి. అప్పటికే రంగయ్యగారి గురించి అక్కవాళ్లు చెబుతుంటే వినడం తప్ప...పెద్దగా తెలియదు. అక్కలతో కలిసి రోజూ నాలుగు కిలోమీటర్లు రాను, నాలుగు కిలోమీటర్లు పోను...మొత్తం 8 కిలోమీటర్ల నడక. ఒకట్రెండు కాదు...ఆరేళ్లు..ఐదు నుంచి పదో తరగతి వరకు ముల్కలపల్లిలోనే. అదే నడక...నడక...నడక. ఈ సమయంలోనే మా వూరి వాళ్లందరినీ ఆదరించిన కల్లూరి రంగయ్యగారి కుటుంబంతో అనుబంధం ఏర్పడింది. 

                      ఇదే కల్లూరి రంగయ్య పెదనాన్న గారి ఇల్లు  ********************************************************************           నలభై ఏళ్ల కిందటే ముల్కలపల్లిలో స్కూలు ఉండేది. కాకపోతే...పొరుగూళ్ల నుంచి వచ్చే పిల్లలకు పెద్దగా సౌకర్యాలు ఉండేవి కావు.లంచ్ బాక్సులు పెట్టుకోడానికి...తినడానికి ప్లేస్ గానీ, మంచి నీళ్లుగానీ అందుబాటులో ఉండేవి కావు. అప్పట్లో వాటర్ బాటిల్స్ వాడకం అసలే తెలీదు. లంచ్ బాక్సులు తెచ్చుకున్న వారు వాటిని బ్యాగులోనే పెట్టుకోవడం, మధ్యాహ్నం ఏటి దగ్గరికో, బోర్ వెల్ దగ్గరికో వెళ్లి తినాల్సి రావడం. లేదంటే...ఎవరింట్లోనో చేదబావి ఉంటే అక్కడ కూర్చుని తినడం...ఇదీ దుస్థితి. అలా తంటాలు పడుతున్న మా వూరి విద్యార్ధులను ఇంట్లోకి పిలిచి అక్కడే కూర్చుని భోజనం చేయండని చెప్పినవాడు కల్లూరి రంగయ్యగారు. దాదాపు నలభై ఏళ్ల కిందట ఆయన అన్నమాటను నిన్న మొన్నటి వరకు నిలబెట్టుకున్నారు. ప్రతియేటా వచ్చే వాళ్లు వస్తుంటారు..పోయేవాళ్లు పోతుంటారు. అందనాలపాడు గ్రామం నుంచి వచ్చే ప్రతి విద్యార్ధికి ఆశ్రయం అక్కడే. సొంత ఇంట్లో ఉన్నంత స్వేచ్ఛగా వాళ్లింటికి వెళ్లడం, వంటగదిలోనే కూర్చుని లంచ్ బాక్సులు తినడం. ఒకరిద్దరు కాదు...20, 30మంది పిల్లలు రోజూ వాళ్లింటో కూర్చుని భోజనాలు. బంధువులతో మాట్లాడినంత ఆప్యాయంగా పిల్లలతో మాట్లాడేవాళ్లు, కష్టసుఖాలు చెప్పుకునేవాళ్లు. పిల్లలు కూడా వారిని వరసలు పెట్టి పిలుస్తూ....ఇంట్లో మనుషులే అన్నంతగా కలిసిపోయేవాళ్లు. స్కూల్ బెల్ కాకముందే వచ్చిన వాళ్లు ఇంట్లోనే ఆటలాడుతున్నా, అల్లరి చేస్తున్నా ...ఒక్క మాట అనే వాళ్లు కాదు. పిల్లలపై ఒక్కసారి కూడా కోపం ప్రదర్శించిన సందర్భాలు లేవు. ఇంటి ముందు చెత్తవేసినా, ఇంట్లో ఏం చేసినా...పల్లెత్తు మాట అనని మంచితనం వారి సొంతం. అందనాలపాడు నుంచి ముల్కలపల్లి స్కూలుకు వచ్చే పిల్లలందరికీ కేరాఫ్ అడ్రస్ రంగయ్య పెదనాన్న వాళ్ల ఇల్లు. క్లాసుల్లేక ముందుగా వచ్చినవాళ్లు, లాస్ట్ పీరియడ్ వరకు ఉన్న వారి కోసం ఎదురు చూస్తున్నవారు....ఆటాపాటా అన్ని రంగయ్య పెదనాన్న ఇంటిదగ్గరే. వానొచ్చినా, వరదొచ్చినా...తడిసి వచ్చి ఇల్లంతా బురద చేసినా....ఎక్కడా ఒక్క మాటన్నది లేదు. సామాజికంగా వారిది అగ్రకులం. కానీ వాళ్లింటికి వచ్చే విద్యార్ధుల్లో అన్ని రకాల కులాల వాళ్లున్నారు. అందరినీ సమానంగా...తమ పిల్లలతో సమంగా చూసిన మానవీయత రంగయ్య పెదనాన్న కుటుంబానిది. టెన్త్ క్లాస్ లో ట్యూషన్ లు, ఎక్స స్ట్రా క్లాసులు చదవడానికి ఇబ్బందవుతుందని తెలిసి...మా ఇంటిదగ్గరే ఉండడని పిలిచి ఆశ్రయం కల్పించిన వారు రంగయ్య పెదనాన్న. టెంత్ క్లాసులో మా అక్కను, సెవెంత్, టెన్త్ క్లాసుల్లో నన్ను వాళ్లింట్లోనే ఉంచేసుకున్నారు. నేనే కాదు..ఎందరో విద్యార్ధులు ఆ ఇంట్లో ఉండి...వారు వండి పెట్టింది తిని చదువుకున్నారు. చిన్న పని కూడా చెప్పకుండా...వాళ్లు తినే అన్నమే మాకూ పెడుతూ, మా నుంచి ఏమీ ఆశించకుండా ఆశ్రయమిచ్చిన సహృదయులు రంగయ్య పెదనాన్న. పోనీ ఇంతమంది పిల్లలను ఆదరిస్తున్న వాళ్లేమైనా ధనికులా అంటే అదీ లేదు. ఎదుగూబొదుగూ లేని జీవితం. వ్యవసాయాన్నే నమ్ముకుని వచ్చిన దాన్లోనే సంతృప్తి చెందే నిండైన రైతు కుటుంబం. తనకున్న కొద్దిపాటి పొలంలోనే కొంత స్కూల్ కు దానమిచ్చిన మనసున్న రంగయ్య పెదనాన్న. అడుగు జాగా కోసం ప్రాణాలు తీసే వారున్న ఈ రోజుల్లో...ఉన్న కొద్దిపొలంలో కొంత దానంగా ఇవ్వడం మామూలు విషయం కాదు. అలాంటి కుటుంబాన్ని మర్చిపోవడమంటే మానవీయతను మర్చిపోవడమే. మమ్మల్నింత ఆదరించిన పెదనాన్నకు ఏదైనా చేయాలని ఎన్నాళ్ల నుంచో అనుకునే వాణ్ని. నేనే కాదు...వారింట్లో ఆశ్రయం పొందిన ప్రతి ఒక్కరిదీ అదే ఫీలింగ్. కాలం మారిపోయి...బిజీ లైఫుల్లో పడిపోయి.. రెండు దశాబ్దాలు గడిచిపోయింది. మొన్న సంక్రాంతికి అందరికీ కుదిరింది. ముల్కలపల్లి స్కూల్లో చదివిన మా బంధువులంతా కూర్చుని రంగయ్య పెదనాన్నను సత్కరించాలని నిర్ణయించుకున్నాం. అనుకున్నదే తడవుగా రంగంలోకి దిగాం. కార్లు కూడా అందుబాటులో ఉండటంతో ఆ కుటుంబాన్ని పరిచయం చేద్దామని, మా స్కూలును కూడా చూపిద్దామన్న భావనతో మా పిల్లలను కూడా తీసుకుని బయలుదేరాం.అదే ఇల్లు. అదే మనుషులు.అదే ఆప్యాయత. ఇసుమంత మార్పు  లేదు  

           

           రంగయ్య పెదనాన్న, ఆయన మనవడు గణేశ్ తో నేను

********************************************************************                 ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు చూసిన రూపం. ఇప్పుడు గుర్తు పడతాడో లేదో అనుకుంటూనే...పెదనాన నన్ను గుర్తుపట్టావా అన్నా. కిట్నవు కదూ అన్నారు నవ్వుతూ రంగయ్య పెదనాన్న. మా రాక కుటుంబానికి ఎంతో సంతోషం కలిగించింది. కుశల ప్రశ్నల తర్వాత పాత జాపకాలు నెమరు వేసుకుని రంగయ్య పెదనాన్నను సన్మానించాం. 40 ఏళ్ల కిందట రంగయ్య పెదనాన్న కుటుంబం నుంచి తొలిసారి ఆశ్రయం పొందిన మా అత్తగారు పద్మావతి చేతుల మీదుగా వారికి చిన్న సత్కారం జరిగింది.

                                               

  రంగయ్య పెదనాన్నతో నేను, శకుంతల(బ్లాక్ చున్నీ), ప్రసాద్(వైట్ షర్ట్), వెంకట్రావు(స్ట్రైప్స్ షర్ట్),  పద్మావతి(శారీ). (మేమంతా అలనాటి స్టూడెంట్స్) నిలబడ్డ వారిలో శిరీశ(w/o ప్రసాద్-గ్రీన్ డ్రెస్) , ప్రియాంక (d/o జయప్రద), శ్రీనివాస్(s/o పద్మావతి- టీ షర్ట్), శ్రీలత(w/o వెంకట్రావ్- పింక్ డ్రెస్) ముందు మా పిల్లలు, రంగయ్య గారి మనవరాలు ********************************************************************

                                              

          రంగయ్య పెదనాన్న పెద్ద కొడుకు అచ్చయ్య కుటుంబానికి సత్కారం ********************************************************************

 రంగయ్య పెదనాన్న చిన్న కొడుకు నాగేశ్వరరావు కుటుంబానికి సత్కారం

*********************************************************************** ఆ తర్వాత మా చిన్ననాటి స్కూలుకు పిల్లలతో సహా వెళ్లాం. అంతా మారి పోయింది. రెండు మర్రిచెట్లు, రెండు వేపచెట్లు, మా చదువుకునేటప్పుడు ఏర్పాటు చేసిన గేటు, మేం కొట్టడానికి తహతహలాడిన, ఎప్పుడు మోగుతుందా అని ఎదురు చూసిన గంట తప్ప...అంతా కొత్తగా ఉంది. అన్నీ కొత్త బిల్డింగులు. అయినా సరే...అది మా బడే. మేం ఉయ్యాలలూగిన మర్రిచెట్ల ఊడలను పట్టుకుని ఊగి మా పిల్లలు ఎంజాయ్ చేశారు.....                                               

                        ఈ మర్రి ఊడలతో ఊయలూగిన జ్ఞాపకాలు

*******************************************************************

                          ఆనాటి మన బడి...ఎలా ఉండేదంటే....

*******************************************************************

                          ఒకప్పటి స్కూల్, ఇప్పుడు లైఫ్ మేట్

*******************************************************************

                           మర్రి చెట్టు కింద  మా పిల్లలు

*******************************************************************

                            మా స్కూల్లో నా  పిల్లలతో.....

*******************************************************************

                                మర్రిచెట్టు మీద మా పిల్లలు

*******************************************************************

                               అదే గంట...స్థానం మారిందంటే

*******************************************************************

ఒకప్పటి నా స్కూల్ మేట్స్ ప్రసాద్ (1989-90) పద్మావతి ( 1975-76)         శకుంతల ( 1997-98) వెంకట్రావు (1988-89)లతో నేను.....
********************************************************************

ఫాదర్స్ డే రోజు మా అమ్మాయిలు నాకిచ్చిన గిఫ్ట్

గూర్ఖా....

గూర్ఖా జీవితంపై ఎండ్లూరి సుధాకర్ గారు చాలా ఏండ్ల కింద రాసిన ఈ కవిత ఓ అద్భుత కావ్యం. మంచి కవిత అనగానే  నాకు గుర్తొచ్చే అతికొద్ది రచనల్లో లో ఒకటి ఇది. ప్రతి పదంలో వేనవేల అర్ధాలను, జీవిత సత్యాలను ఏరికూర్చి రాసిన పోయెమ్ . జీవితాన్ని చూసి మమైకమై రాయడమంటే నా దృష్టిలో ఇదే....హేట్సాఫ్ ఎండ్లూరి.....

అతడు రాత్రి సూర్యుడు
కళ్ల బొరియల్లోనిదుర చాప మడత పెట్టి
దొంగ చీకటిని వెంటాడుతుంటాడు
వీధి మలుపులోంచే అతడి పద ధ్వనుల్నీ, వాసనల్నీ పసిగట్టి
గల్లీ కుక్కలు గౌరవ సూచకంగా తోకలూపుతాయి
వేగుచుక్క పొడిచిందనడానికి
బీడీ ముక్క విశ్రాంతిగా పొగలు వదులుతూ ఉంటుంది
అతడు ఆరు రుతువుల చెలికాడు
కాలం అతడి చేతిలో టార్చి లైట్
భార్య తన ప్రేమంతాచేతివేళ్లలోకి
ఊలు సూదుల్లోకి నింపిఅల్లిన స్వెట్టెర్
వెచ్చని జ్ఞాపకమై హత్తుకుపోతుంది
ప్రతి నడిరేయి
ప్రతి తెల్లవారుజామున
వేల వేల ఆలింగనాలూ,చుంబనాలూ
వేడి నిట్టూర్పులూ, వేడికోళ్ళూ,
రహస్య రసోద్రేకాల మీదుగా
నిర్లిప్త పరివ్రాజకుడై నడిచిపోతుంటాడు
అతడికి సెలవులుండవేమో
అతడి అపరిపక్వ కోర్కెలు పండవేమో
అర్థ రాత్రి భార్యా బిడ్డల్ని విడిచి
ప్రతి రాత్రీ గౌతమ బుద్ధుడవుతాడు
ఎక్కడివాడో తెలియదుగానీ మనకత్యంత ఆప్తుడనిపిస్తాడు
తలపై కత్తుల కరచాలనం గుర్తు లాంటి ఉన్ని టోపీ
బాగా మాసిన ఖాకీ దుస్తులు
గొప్ప గౌరవం పుట్టిస్తూ గంభీరంగా కనపడతాడు
మంత్రదండంలాంటి అతడి చేతికర్ర చప్పుడు
మన భయోద్వేగాన్ని తగ్గించే మందు
మధ్య రాత్రులు మన గేటు తట్టి
నిద్రా భంగంలోనూ కొండంత ధైర్యాన్ని కరపత్రంలో పంచి పోతాడు
ఏ జ్వరమో వచ్చి అతడు రాని రోజు
చిక్కని రాత్రి కళ్ళు చీకటి కన్నీళ్ళు రాలుస్తాయి
అతడి జీతభత్యాల గురించి ఎవరికీ తెలియదు
అతడి జీవిత సత్యాల గురించి ఎవరికీ పట్టదు
ఒక్క తన పెంకుటిల్లు తప్ప
అందరిళ్ళకూ పహరా కాస్తాడు
మనకు జీతం వచ్చిన రోజు నుంచీ
అతడు తన జీతం తాడు పేనుకుంటూ పోతాడు
ఒక్క రూపాయి బిళ్ళో, రెండు రూపాయల కాయితమో చాలు
అవనత శిరస్కుడై'అచ్చా సాబ్' అంటూ వినమ్రంగా నిష్క్రమిస్తూ ఉంటే
అతడి జేబు బావి లోంచి చిల్లర గొంతులు బాధగా మూల్గుతాయి...

గోరెటి వెంకన్న రాసిన పక్షి వేదం

                                

       

 ఓ పుల్లా...ఓ పుడకా..
ఎండుగడ్డి..సిన్న కొమ్మ....చిట్టి గూడు...
పిట్ట బతుకే ఎంతో హాయి...

చిగురుటాకు...వగరు పూత...
లేత పిందే...తీపి పండు...నోటికంది..
చింతలేక కునుకు తీసే
పక్షిబతుకే స్వర్గమోయి        ఓ పుల్లా...ఓ పుడకా..

పూటకుంటే అంతేచాలు...
రేపు ఎట్లనే ధ్యాస లేదు...
దాసుకునెటి గుణమూ లేదు
లోభితనమూ ఎరుకా లేదు...        ఓ పుల్లా...ఓ పుడకా..

ఏటి అలల మీద ఎగిరెగిరి అలసిపోయి....
ఎత్తయిన మర్రిమీదకెక్కి కూసుంటవో....
చెరవంచు బురదలో చేపలను వేటాడి
నల్లతుమ్మ మీదేక్కి మెల్లంగ ఒదుగుతావు
ఎత్తు మర్రయినా....నల్ల తుమ్మయినా
ఇంత కొమ్మ ఉంటే కొలువుంటవు కొంగమ్మా....    ఓ పుల్లా...ఓ పుడకా..

ఒంటి కాలు మీద నిలిచి
ఒడుపుతో చేపనుబట్టి
గూటిలోని బిడ్డకొరకు నోటకరుచుకుని పోతే..
దొంగ కొంగజపమని నిందలంటగట్టె నరుడు...
ఏలెడంత పొట్టనీది...ఎందుకమ్మ అంత నింద....
నరుడు తప్ప పుడమిలోన.... కొంగమ్మా...
ఏ జీవి కపటమెరుగదమ్మా కొంగమ్మా....    ఓ పుల్లా...ఓ పుడకా..   

రామచిలుకా...పాలపిట్ట...
తీతువమ్మా....గోరువంక
నరుడు పెట్టిన పేర్లు తప్ప
తమకు ఊరు పేరూ తెలవదు...
ఆ పేరు కోసం ఉనికి కోసం
వీసమంత ఆరాటం ఎరుగవు...        ఓ పుల్లా...ఓ పుడకా..

చీకటైతే ఒదిగిపోయి...
వేకువానే నిదురలేచి
గాలిలోన ఈదుకుంటా...
గగనమంచుల తేలుకుంటా...
కొండకోనలు దాటుకుంటా...
కొమ్మరెమ్మలు వాలుకుంటా...
ఎల్లవింతలు కళ్లజూసినా
మళ్లీ చిన్ని గూటిలోకి వచ్చి
పున్నమి ఉయ్యాలలూగు..        ఓ పుల్లా...ఓ పుడకా..

చదువు నేర్పే సాలె లేదు....
బోధ చేసే గురువు లేడు...
వణుకు పుడితే....ఉడుకు లేదు...
రోగమొస్తే మందులేదు
అన్నీ ఉన్నాయన్న నరుడు
ఆశా లోభం వెంటాడంగా...
ఏమిలేని పిట్ట చెంతకు
చేరి జాతకమడుగుతుండూ....

ఓ పుల్లా...ఓ పుడకా..
ఎండుగడ్డి..సిన్న కొమ్మ చిట్టి గూడు...
పిట్ట బతుకే ఎంతో హాయి...

కంచెను తుంచే అక్షరాస్త్రం

  సీతారామ శాస్త్రిగారు...కంచెకు మీరు రాసిన పాటలు        ఇప్పటి మారణ హోమాల సృష్టికర్తలకు చెంపపెట్టులు


నీకు తెలియనిదా నేస్తమా
చెంత చేరననే పంతమా...
నువునేనని....విడిగా లేమని
ఈ నా శ్వాసని నిను నమ్మించనీ

విద్వేషం పాలించే దేశం ఉంటుందా
విద్వేషం పాలించే దేశం ఉంటుందా
విధ్వంసం నిర్మించే స్వర్గం ఉంటుందా
ఉండుంటే అదిమనిషిది ఐ ఉంటుందా
అడిగావ భుగోళమా
నువ్వు....చూసావా ఓ కాలమా
రా ముందడుగేద్దాం
యుద్ధం అంటే అర్థం ఇది కాదంటూ
సరిహద్దుల్నే...చెరిపే సంకల్పం అవుదాం
ప్రేమను మించిందా బ్రహ్మాస్త్రమైనా...
ప్రేమను మించిందా బ్రహ్మాస్త్రమైనా...
ఆయువు పోస్తుందా ఆయుధమేదైనా
రాకాసుల మూకల్లె మార్చద పిడివాదం
రాబందుల రెక్కల సడి ఏ జీవన వేదం
సాధించేదేముంది ఈ వ్యర్ధ విరోధం
ఏ సస్యం పండించదు మరు భూముల సేద్యం
రేపటి శిశువుకు పట్టే ఆశల స్తన్యం
ఈ పూటే ఇంకదు అందాం
నేటి దైన్యానికి ధైర్యం ఇద్దాం
రా ముందడుగేద్దాం
యుద్ధం అంటే అర్థం ఇది కాదంటూ
సరిహద్దుల్నే చెరిపే సంకల్పం అవుదాం
అందరికి సొంతం అందాల లోకం
కొందరికే ఉందా పొందే అధికారం
మట్టి తోటి చుట్టరికం మరిపించే వైరం
గుర్తిస్తుందా మనిషికి మనిషితోటి బంధం
ఏ కల్యాణం కోసం ఇంతటి కల్లోలం
నీకు తెలియనిదా నేస్తమా
ఎవ్వరి క్షేమం కోసం ఈ మారణ హోమం
చెంత చేరననే పంతమా
ఖండాలుగ విడదీసే జెండాలన్ని
తలవంచే తలపే అవుదాం
ఆ తలపే మన గెలుపని అందాం
-----------------------------------------------------------------------------------


                       మరోపాట...
భగభగమని ఎగసిన మంటలు ఏ కాంతి కోసమో....
ధగధగమని మెరిసిన కత్తులు ఏ శాంతి కోసమో
ఏ పంటల రక్షణకీ కంచెలముళ్లు
ఏ బ్రతుకుని పెంచుటకీ నెత్తుటి జల్లు
ఏ స్నేహం కోరవు కయ్యాల కక్షలు
ఏ దాహం తీర్చవు ఈ కారుచిచ్చులు
ప్రాణమే పణమై ఆడుతున్న జూదం
ఇవ్వదే ఎపుడూ ఎవరికీ ఎలాంటి గెలుపు
చావులో విజయం వెతుకు ఈ వినోదం
పొందదే ఎపుడూ... మేలుకొలుపు మేలుకొలుపు
అంతరాలు అంతమై అంతా ఆనందమై
కలసిమెలసి మనగలిగే కాలం చెల్లిందా
చెలిమిచినుకు కరువై పగలసెగలు నెలవై
ఎల్లలతో పుడమి ఒళ్లు నిలువెల్లా చీలిందా

ఈ నిషినిషాదకరోన్ముక్త  దురిత శరాఘాతం
మృదులాలసస్వప్నాలస హృత్కపోతపాతం
పృథు వ్యధార్త పృధ్విమాత నిర్ఘోషిత చేతం
నిష్ఠురనిశ్వాసంతో నిశ్చేష్ఠిత గీతం
ఏ విషబీజోద్బూతం ఈ విషాదభూజం
ప్రాణమే పణమై ఆడుతున్న జూదం
ఇవ్వదే ఎపుడూ ఎవరికీ ఎలాంటి గెలుపు
చావులో విజయం వెతుకు ఈ వినోదం
పొందదే ఎపుడూ... మేలుకొలుపు మేలుకొలుపు
భగభగమని ఎగసిన మంటలు ఏ కాంతి కోసమో....
ధగధగమని మెరిసిన కత్తులు ఏ శాంతి కోసమో

జీవన వ్యాకరణం నాగభైరవ కోటేశ్వర రావు

ఆర్జన అర్ధానుస్వారం
ఆస్తి పూర్ణాను స్వారం
బహువ్రీహి సమాసాల సారం...
బ్రతుకులో నేను చేరనోచని తీరం
జీవితంలో నఇ్ తత్పురుష లనంతం
జీతం ఒకటో తారీఖునే అంతం

చేసేది తెలుగు మాష్టరీ గిరి
ఈదేది కావ్యసుధాలహరి
వ్యావహారికమూ గ్రాంథికమూ కాని
వాక్యాలు దిద్దడం తప్పనిసరి

కష్టాల ఆదేశమూ
కన్నీళ్ల ఆగమమూ
జన్మంతా నాది కాని
పరాయిదైన తత్సమమూ
కాదంటే తద్భవమూ

కాలేజీలో నా వేషం దేశ్యం
క్లాసు రూములో చెప్పేది గ్రాంథికం
అది విద్యార్దుల చెవులకు అన్యదేశ్యం

అప్పులూ పిల్లలూ ఆమ్రేడితాలు...
జీతాల్లో ఇంక్రిమెంట్లు ఉపసర్గలు
అప్పుడప్పుడు జరిగే సన్మానాలు విసర్గలు

కట్టుకున్న యింట్లోదాని సతాయింపులు నిత్యాలు
కన్నపిల్లల ఆగడాలు వైకల్పికాలు
బడిలో కుర్రాళ్ళ గోలలు బాబూ...అవి బహుళాలు

చేసేది తెలుగు మాష్టరిగిరి
ఈదేది కావ్యసుధా లహరి

కర్మధారయ సమాసాన మువర్ణానికి
పు, ంపు లైనప్పుడు...
కాతా కొట్టువాడి ముందు నాకు తలవంపులైనప్పుడు
బహువ్రీహి సమాసంబుల స్త్రీవాచక శబ్దంబుల
ఉపమానంబుల మీది ’మేను’నకు ’బోడి’యైనప్పుడు
ఇరవై ఐదు ముప్ఫై తారీఖుల మధ్య
ఇరుగ్గా ఉన్న నా అద్దె ఇంటికి
ద్వంద్వ సమాసాల్లాంటి బంధువుల జంటలు
దుగాగమ సంధుల్లా వచ్చి వాలినప్పుడు
ఎంత విశాలమైనా నా ఎడద ఇల్లు
వింతగా గుచ్చుకుంటోంది అందులో ముల్లు

చేసేది తెలుగు మాష్టరిగిరి
ఈదేది కావ్యసుధా లహరి

వరూధినీ సత్యభామల్లాంటి
ప్రబంధకన్యలతో పగలంతా విహారం...
రసికత తెలీని పిల్లల తల్లితో 
రాత్రులు నా పాండితి రసాభాసం 

అలంకార శాస్త్రాన్ని గూర్చి
అష్టవిధ శృంగార నాయికలని గూర్చి
ఏడ పిరియడులు,ఏకబిగిని
ఉపన్యసించగల నాకు 
చూడు బ్రదర్ ! శృంగారం కంఠగతమే!

చేసేది తెలుగు మాష్టరిగిరి
ఈదేది కావ్యసుధా లహరి

క్రమశిక్షణా రాహిత్య రాజ్యాధి నేతలు
హిప్పీలకు బీటిల్స్ కి  ఫ్యాషన్స్ లో భ్రాతలు
నిత్యమూ సినీ దర్శనానురక్తులు
మదంతేవాసులు  లు వర్ణకాలు....

సినిమాలో లతా గళము విని సొక్కే  నా శిష్యుడు..
కావ్యాల్లో కోయిల గళకలరావము ఓర్చలేడు
నగ్న తారలను తెరపై నయనానందంగా చూచి...
వరూధినీ ప్రణయాన్ని నిరసించక ఉండలేడు
చేసేది తెలుగు మాష్టరిగిరి
ఈదేది కావ్యసుధా లహరి

విలాసాల లఘువులుగా చేసి...
విలాపాలు గురువులుగా వేసి...
వ్రాసుకున్న  జీవిత కావ్యం నిండా 
శార్దూలాలు, మత్తెభాలు
గాండ్రిస్తున్నాయ్, ఘీంకరిస్తున్నాయ్
ఉత్పలమాలలు, చంపమాలలు
ఉన్నా అడపాదడపా
శకట ఱేఫాల కోపాలకి
సలాం చేసి మోకరిస్తున్నాయ్..
ఈ కావ్యంలో లేదు ప్రసాదం
లేదు మాధుర్యం, అసలే లేదు ఓజస్సు
ఇది ఇరవై నాలుగు ఛందస్సుల తమస్సు

ఈ జీవిత కావ్యం
ఎప్పుడో అంకితమైపోయింది
మేనేజ్ మెంట్ కృతిభర్తకు
అతడు రాల్చే సూడిద బూడిద
చాలడం లేదు నా మనోవర్తికి
ఏ మందూ పనిచేయడం లేదు నా ఆర్తికి

అది దురదృష్టం
నా జీవితం దుష్టం
అయినా
ఆర్యవ్యవహారంబుల దుష్టంబు గ్రాహ్యంబు
అని కదా చిన్నయ సూరి వచనంబు..

నీకు స్వర్గంలోనైనా....ఆయుష్మాన్ భవ

నేను రాసిన పై కవిత దీపాన్షు (మా ఇద్దరు పాపల పేర్లు) అనే పెన్ నేమ్ తో ఆంధ్రజ్యోతిలో గత 14వ తేదీ వచ్చింది. వందలమంది స్పందించారు. వారిలో కన్నీరు పెట్టని వారు లేరు. ఈ కవితలో గొప్పదనం లేదు..ఆ చిన్నోడి దైన్యమే అందరినీ కదిలించింది.